Ας μην είναι μια ακόμη χαμένη ευκαιρία

Δυο χρόνια τώρα, από την μέρα δηλαδή που άφησε τα κακοτράχαλα μονοπάτια των χαμηλότερων κατηγοριών και επέστρεψε σε συνθήκες κανονικότητας, ο Άρης το έκανε… τίμια. Δημιουργώντας μια καλή ομάδα, με ποιοτικούς παίκτες, μερικοί εκ των οποίων έγιναν και ατραξιόν του πρωταθλήματος. Έπαιξε ποδόσφαιρο, έκανε μερικές εμφατικές νίκες, επέστρεψε αμέσως και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και του χρόνου θα συμμετέχει σε αυτές για δεύτερη σερί χρονιά με στόχο να ξαναβρεθεί και στους ομίλους.

Σε γενικές γραμμές επέστρεψε για να αποδείξει ότι… έλλειπε και ότι το big 4 δεν το καθορίζουν μόνο τα παχυλά πορτοφόλια και το κουμάντο σε ΕΠΟ και ΚΕΔ. Το καθορίζει η αγάπη και η βαθιά αφοσίωση στο σήμα, η λαχτάρα του να βρεθείς κάθε δεύτερη Κυριακή στο Βικελίδης, να ζήσεις ένα γεμάτο δίωρο σε ένα από τα πιο ποδοσφαιρικά γήπεδα της χώρας. So far so good… αλλά και τα καλύτερα είναι μπροστά. Ο Άρης πάντα προσέφερε στο κοινό του κάποιες χαρές. Μόνο που αυτές ήταν παροδικές, δεν είχαν μεγάλη διάρκεια και κυρίως δεν είχαν κάποια… κορύφωση. Όπου κορύφωση ένα τίτλος. Ένα κύπελλο δηλαδή. Η αλήθεια είναι ότι έφτασε κοντά την τελευταία 20ετία. Το 2008 στο Καυτανζόγλειο κόντρα στον Ολυμπιακό και το 2010 στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Παναθηναϊκό της κιτρινόμαυρης λαοθάλασσας, είχε μπροστά του ολόκληρη την εστία αλλά έστειλε την μπάλα στην κερκίδα. Έχυσε την καρδάρα με το γάλα, έφτασε στην πηγή, ήταν έτοιμος να πιει από το ιερό ποδοσφαιρικό δισκοπότηρο, αλλά του έδωσε μια και το έριξε. Και να πει κανείς ότι δεν είχε τα φόντα; Και τις δυο φορές είχε καλές ομάδες, ποιοτικό ρόστερ, καλούς προπονητές (Μπάγεβιτς, Κούπερ), ιδανικές συνθήκες, όμως παρουσιάστηκε ασυνεπής στο ραντεβού.

Μετά από τέσσερις απόπειρες, το λες και απωθημένο. Όχι ότι οι απώλειες έχουν κάμψει το ηθικό. Έχουν σβήσει την φλόγα. Άρης, όπως πολλοί σωστά λένε κάποιοι, δεν γίνεσαι για τους τίτλους. Σωστό. Αλλά είναι πολλά τα χρόνια από τον τελευταίο και αυτός ο κόσμος που έχει πιει τόσα πικρά ποτήρια, είναι το λιγότερο που αξίζει. Ο Άρης έχει δέκα χρόνια μετά, ξανά την ευκαιρία να διεκδικήσει ένα τρόπαιο. Έχει και πάλι καλή ομάδα, κίνητρο, δίψα. Έχει να διαχειριστεί μια ήττα (2-1) στο πρώτο ματς, που ανατρέπεται εύκολα. Αν είχε τη δυνατότητα κόσμου στις κερκίδες θα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί. Ακόμη και έτσι όμως η ευκαιρία είναι μεγάλη. Αν καταφέρει να κοντρολάρει τα συναισθήματά του, διαχειριστεί τη δεδομένη πίεση και κρατήσει το μηδέν σε μια άμυνα δίχως Βέλεθ και Σόουζα πια, τότε θα έχει κάνει τη μισή δουλειά. Την άλλη μισή θα την κάνουν οι… μπροστινοί.

Υ.Γ.: Θέλεις να αγιάσεις και να μην μπορείς. Παίζεται η πρόκριση στον τελικό και οι αθεόφοβοι όρισαν παρατηρητή δηλωμένο οπαδό της ΑΕΚ που δεν το κρύβει κιόλας ο άνθρωπος. Αν αυτό δεν είναι αισχρή επίδειξη δύναμης, τότε τι είναι; Ευτυχώς τα αντανακλαστικά του Άρη ήταν σε ετοιμότητα…